PL
EN
DE
10:00-13:00
Warsztat, Maria Zięba
ARTzona Ośrodka Kultury Norwida, osiedle Górali 4, Mała sala
Kultura może stanowić źródło terapii oraz cenną przestrzeń do wytchnienia dla opiekunów, opiekunek i bliskich osób z niepełnosprawnościami. Opiekunowie i opiekunki bardzo często nie dają sobie prawa do wyjścia do kina, galerii czy teatru, bojąc się osądu, ale również mając ograniczone możliwości zapewnienia w tym czasie opieki swoim bliskim. Takie rodziny mają też ograniczone możliwości do korzystania z oferty kulturalnej wspólnie. Biorąc pod uwagę, że obecne statystyki wskazują, że w co trzeciej rodzinie w Polsce jest osoba z niepełnosprawnością, warto się nad tą grupą pochylić i sprawdzić, co możemy razem zrobić. Biorąc pod uwagę możliwości i ograniczenia jednej i drugiej strony, zastanowimy się co można zmienić i na jakie czynniki zwracać uwagę, projektując ofertę kulturalną tak, aby włączała rodziny osób z niepełnosprawnościami.
Podczas spotkania, opierając się na wykładzie, dyskusji i pracy w grupach, przeanalizujemy możliwości i ograniczenia zarówno rodzin, jak i instytucji kultury. Skupimy się na identyfikacji czynników, które należy uwzględnić, projektując ofertę kulturalną włączającą rodziny osób z niepełnosprawnościami. Będziemy dyskutować i pracować grupowo, wymieniając się perspektywami i poszukując konkretnych rozwiązań.
Zapraszamy wszystkie zainteresowane osoby – różnorodność doświadczeń i spojrzeń będzie cennym atutem. Przygotowanie do spotkania jest proste: wystarczy wygodny ubiór i opcjonalnie notatnik.
Będą poruszane wątki depresji i zaburzeń psychicznych w kontekście sytuacji opiekunów i opiekunek osób z niepełnosprawnościami.
- Informacje o sensoryczności
Podczas prezentacji głównym elementem wizualnym będzie światło ekranu, na którym wyświetlane będą treści.
Warsztat wpisuje się w ścieżkę „Konflikty i konfrontacje”, ponieważ brak dostępu do kultury jest formą społecznego wykluczenia, z którym warsztat konfrontuje się poprzez poszukiwanie rozwiązań. Tworzenie inkluzywnej oferty to budowanie „bezpiecznej przestrzeni oddechu" w obliczu trudności, wzmacnianie i torowanie dróg do pełniejszego uczestnictwa społecznego, co stanowi formę nieprzemocowej konfrontacji z istniejącymi barierami i nierównościami.
